Wyspa Młyńska położona jest pomiędzy głównym nurtem rzeki Brdy, a jej odnogą Młynówką, na zachód od Starego Rynku i centrum miasta. Przebiega przez nią tylko jeden trakt: ul. Mennica, której nazwa wywodzi się od mennicy bydgoskiej działającej od 1594 do 1688 r., rozebranej w XIX wieku. Ulica łączy się ze Starym Rynkiem uliczką Ku Młynom, a jej przedłużeniem do ul. Focha jest ul. Tamka, biegnąca po grobli łączącej Wyspę Młyńską ze Śluzą Miejską.
Najistotniejsze przeobrażenia wyspy związane były z budową Kanału Bydgoskiego. W 1774 r. w miejsce wraku mennicy zlokalizowanego przy połączeniu kanału Międzywodzie z Młynówką, powstał największy młyn wodny tzw. Herkules (od 1828 r. zwany Henryk). W ostatnim zachowanym budynku mennicy (ul. Mennica 4) zorganizowano garbarnię, na południe od tartaku gorzelnię (1760 r.), natomiast w 1789 r. na gotyckich piwnicach poprzedników powstał szachulcowy Biały Spichlerz. Poza budynkami przemysłowymi i magazynowymi pojawiły się również obiekty mieszkalne: Dom Młynarza (ul. Mennica 8, przed 1772 r.) oraz budynek administracji młynów (ul. Mennica 6, koniec XVIII w.) Dla scalenia wybudowanych w 1789 r. magazynów wojskowych na lewym brzegu Brdy z miejscami przerobu i magazynowania zbóż na Wyspie powstał Most Magazynowy nad Brdą.
Pierwsze plany rewitalizacji Wyspy i przeznaczenia obiektów na cele muzealne pochodzą z lat 70. XX w.[8] Część obiektów oddano wtedy w użytkowanie Muzeum Okręgowemu. W latach 90. XX wieku młyny zostały sprzedane prywatnym inwestorom, a pozostałe nieruchomości zostały przekazane na własność Muzeum Okręgowemu im. Leona Wyczółkowskiego. Rewitalizacja Wyspy doszła do skutku dopiero po 2004 r., po otrzymaniu funduszy na ten cel ze środków Unii Europejskiej.
Nie znaliście tego miejsca? Czy bydgoska Wyspa Młyńska zasługuje na miano „nowego cudu Polski”?!
Weź udział w wyjątkowym plebiscycie miesięcznika TRAVELER!
